Historia Kościoła św. Piotra w Gallicantu

Kościół upamiętnia potrójne zaparcie się świętego Piotra Apostoła. Zaprzeczenie Chrystusa przez Piotra zapisane jest we wszystkich czterech Ewangeliach (najbardziej zwięźle w Mt 26, 69-75). Trzy Ewangelie opisują także jego gorzkie łzy wyrzutów sumienia. Sceną hańby Piotra był dziedziniec arcykapłana Kajfasza. Kościół św. Piotra w Gallicantu ilustruje burzliwą historię miejsc kultu religijnego w Ziemi Świętej: główny kościół zbudowany tutaj już w 457 r. Jednak w 529 r. został uszkodzony, a w 614 r. został zniszczony. Kościół odbudowano około 628 r. i po raz kolejny zniszczono w 1009 r. przez kalifa Hakima. Odbudowany po około 100 latach przez krzyżowców. Został jeszcze zniszczony w 1219 roku przez Turków. Następnie zbudowano kaplicę, którą uszkodzono około 1300 roku. Obecny kościół ukończono w 1932 roku. Zgromadzenie Wniebowzięcia NMP, które zbudowało Kościół św. Piotra in Gallicantu nad ruinami bizantyjskiej bazyliki, uważa, że ​​stoi na miejscu domu arcykapłana.

Wygląd Kościoła św. Piotra w Gallicantu

Galli-cantu oznacza po łacinie kogut. Kościół jednoznacznie odnosi się do zaparcia św. Piotra, dlatego został uwieńczony czarnym krzyżem, na którym wznosi się złoty kogut. Kościół św. Piotra wybudowany został na czterech różnych poziomach - składa się z lochu i strażnicy, kościoła pośredniego i kościoła wyższego. Dzięki swojej historii, kościół łączy wiele stylów architektonicznych. Warto zwrócić uwagę na posąg, który znajduje się na dziedzińcu. Przedstawia on scenę wyparcia się, uosobioną Piotra, kobietę, koguta i rzymskiego żołnierza. Wchodząc do świątyni, należy spojrzeć na prawą stronę, gdzie widać dwie mozaiki z ery bizantyjskiej (znalezione w XIX w.). Następnie udajmy się na środek kościoła i podnieśmy głowę, aby kontemplować jego sklepienie. Dominuje nad nim olbrzymie okno w kształcie krzyża. Wspaniale wykonane są trzy mozaiki pokrywające ścianę tylną i dwie boczne. Naprzeciwko wejścia do Kościoła św. Piotra widać związanego Jezusa, przesłuchiwanego w domu Kajfasza; po prawej stronie przedstawiono Jezusa i jego uczniów w trakcie Ostatniej Wieczerzy; po lewej – Piotra w starożytnym stroju papieskim, jako pierwszego papieża. Na dole, w środku kościoła, na ikonach nad ołtarzami ukazano scenę wyparcia się Jezusa przez św. Piotra, jego żal i pogodzenie się z Mistrzem na brzegu Morza Galilejskiego po Zmartwychwstaniu.

Pokój żołnierza i cela w Kościele św. Piotra w Gallicantu

Niższe poziomy kościoła św. Piotra w Gallicantu zawiera strażnicę i celę dla więźniów. Obie zostały wykute w skale. W wartowni znajdują się uchwyty ścienne do mocowania łańcuchów więźniów. Otwory w kamiennych filarach służyłyby do przymocowania dłoni i stóp więźnia, gdy ten był chłostany. Uważa się, że miski wyrzeźbione w podłodze zawierały sól i ocet, które albo zwiększały ból, albo służyły do dezynfekcji ran. Należy podkreślić, że Jezus nie był chłostany przez Żydów, ale przez Rzymian. Ale niektórzy z jego uczniów i apostołów, w tym prawdopodobnie św. Piotr, zostali wychłostani z rozkazu rady żydowskiej po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa (Dz 5:40). Cela więźnia oferuje otrzeźwiający wgląd w to, gdzie Jezus mógł spędzić noc przed ukrzyżowaniem. Dlatego stało się ono znane jako „Więzienie Chrystusa”. Więźnia opuszczano do celi za pomocą uprzęży linowej. Na południowej ścianie kościoła znajduje się mozaika przedstawiająca Jezusa w takiej uprzęży. Małe okno z wartowni służyło jako wizjer dla strażnika stojącego na kamiennym bloku.

Schody Jezusa

Poza pozostałościami bizantyjskiego kościoła, wykopaliska ujawniły schodkową ulicę, która w czasach starożytnych prowadziła z góry Syjon do doliny Kidron. Te kamienne stopnie były z pewnością używane w czasach Chrystusa. W wieczór aresztowania prawdopodobnie zstąpił z uczniami w drodze z Wieczernika do Getsemani. I nawet jeśli Dom Kajfasza znajdował się w innym miejscu niż obecny kościół, to właśnie tą drogą prowadzono Jezusa do domu arcykapłana.

Strona zrobiona przez Agencję reklamową kapary.com